ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΛΕΜΠΕΣΗΣ
ΈΝΑ «ΘΕΛΩ» ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ
Δεν θυμάμαι καν πότε ήρθε κι ακούμπησε πάνω
μου το πρώτο θέλω, ένα θέλω όμορφο και πεισματάρικο που από τότε μεγαλώνει μαζί
μου , αλλάζει , γερνάει , εγκαταλείπει, στέκεται ξανά. Ζει πάνω μου , όλες τις εσωτερικές
και εξωτερικές μεταβάσεις και λυγάει μαζί μου, σ όλες τις δυνατές αποτυχίες.
Είναι το θέλω, που όσες φόρες έχω προσπαθήσει να ξεριζώσω απ τα μέσα μου, άλλες
τόσες έχω ευχηθεί να μη μ' αφήσει ποτέ πριν το τέλος, ποτέ πριν τη μεγάλη σιωπή.
Τα πρώτα βήματα , του μικρού μου θέλω ήταν,
λίγα κι ασήμαντα για τα τωρινά , μεγάλα μου μάτια και κυρίως αφορούσαν
γαστρονομικές επιθυμίες. Θέλω μπισκότο , θέλω μπανάνα , θέλω καραμέλα.
Απαιτήσεις που απόλυτα συνδεδεμένες με την επιβίωση , έπλεκαν σιγά , σιγά τη μοίρα
μέσα απ τις επιλογές και έχτιζαν το μέλλον του θέλω μου.
Ύστερα το θέλω άρχισε να μεγαλώνει , να
απλοποιεί τα απλά , να περιπλέκει τα απλούστερα , να δοκιμάζει τις αντοχές
ολόκληρου του κόσμου.
Ήθελε ύλη ,
λάτρευε να κολυμπά στην επιφάνεια κι είχε ταχθεί ως υπερασπιστής και
σύμβουλος του βασιλιά «εγώ». Ήθελε για εκείνον , ζήταγε για εκείνον, απαιτούσε
και στραγγάλιζε τη λογική , μόνο για εκείνον.
Το θέλω μου φούσκωνε κι όλο δυνάμωνε , έβγαζε
χέρια και στροβίλιζε τον άνεμο , γεννώντας θύελλες και ξεριζώνοντας δέντρα,
ώσπου μια μέρα έγινε τόσο δυνατό, που έπνιξε με τα χέρια του τον ίδιο του τον βασιλιά.
Τώρα, είχε μείνει μόνο του στο θρόνο. Η απόλυτη
αρχή , η ανάσα , η γη. Ένα θέλω που μπορούσε να πάρει τα πάντα, αλλά δεν είχε
σώμα και ψυχή για ν ακουμπήσει αυτά που έπαιρνε. Δεν είχε καν βασιλιά να
ευνουχίσει με τα τόσα αποκτήματα. Έτσι όλα , έπεφταν στο κενό , ξεχνιόντουσαν ,
νεκρά πριν καν γεννηθούν.
Μόνο, σαν σκελετός που αδυνατεί να συγκρατήσει
μέσα του το νερό, περιπλανιόταν άσκοπα θέλοντας κι αποκοτώντας πάσης φύσεως
θησαυρούς για να καλύψουν το κενό.
Κι έφτασα εδώ, μ ένα θέλω που τώρα πια σέρνεται στο πάτωμα αδύναμο, ημίτρελο να
ζητάει συγχώρεση και λύτρωση μαζί. Ένα θέλω, που θέλει να ζήσει ξανά , χωρίς
αυτή τη φορά να ξεριζώνει δέντρα και να σηκώνει θύελλες .
Κι έφτασα εδώ, για να πω στη ψυχή, πως θέλω να
φροντίσει για λίγο αυτό το θέλω, μέχρι να γυρίσω. Πάω να μαζέψω φίλους και
στιγμές , να χει το θέλω μου μια γη να
λυτρωθούν τα κεκτημένα. Να τα μοιράστεί , να τα δωρίσει.
Να το φροντίσει αυτό το θέλω, μέχρι να γυρίσω,
κι υπόσχομαι , θα γυρίσω.
Έχω αφήσει στο δρόμο μου δεκάδες γυρισμούς,
που τώρα καταλαβαίνω γιατί τους αφήνα
τόσα χρόνια ανοιχτούς.
Τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν έκλεινα τους
λογαριασμούς και έψαχνα πάντα τρόπους να επιστρέφω.
Γιατί είναι δύναμη να μη ξεχνάς. Είναι θεριό
ανήμερο η μνήμη. Υπάρχει δύναμη στο να γυρίζεις ,στο να συγχωρείσαι και στο να
συγχωράς .
Μα για να μπορείς να χεις τέτοιους
λογαριασμούς θα πρέπει πρώτα να χεις ζήσει. Να χεις κάνει αδικίες , να χεις αδικηθεί
.
Να χεις λόγο να σταθείς μπροστά στο λάθος όρθιος,
φιλώντας το στο στόμα.
Πρέπει να σαι συλλέκτης της φθοράς για να
μπορείς να τη γιατρεύεις .
Να χεις κερδίσει τα χρώματα, να αγαπάς την
ωραιότητα ,να σε εμπνέει η ασχήμια.
Αυτά, κι όλα όσα βρω ακόμα θα σου κρατώ , όταν
επιστρέψω. Θα το γιατρέψουμε το θέλω και θα δεις, θα ναι ομορφότερο από ποτέ.
Είμαι σίγουρος , πως το μόνο που θα θέλει όταν
του αφήσεις το χέρι, θα ναι να μπορεί να
ζει ελεύθερο, χωρίς να πληγώνει κανέναν,
να μπορεί να ονειρεύεται μακριά απ τις ενοχές, να μπορεί να λέει καλημέρα σ
αυτά τα κάγκελα , να αγγίζει ότι ζει συμφιλιωμένο με τις φορεμένες σκέψεις και τους περιορισμούς.
Να μπορεί το βλέμμα να φεύγει χωρίς
παρεμβολές, να μη σταματάει την πτώση της η θλίψη, πριν ακουμπήσει εντελώς στο
πάτωμα.
Με λίγα λόγια θέλω ατόφιο να θες τον ευατό, δίχως νίκες χωρίς υπερβολές και να θυμάσαι, πως ομορφότεροι γίνονται οι
άνθρωποι, τις στιγμές που προσπαθούν.
Γιώργος
Λεμπέσης
050415
