ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΕΝΟΣ "ΕΥΝΟΥΧΟΥ"

Το Γράμμα ενός «Ευνούχου»

Ως συγγραφέας παιδικών βιβλίων , έχω γνωρίσει εκατοντάδες παιδιά και γονείς, μέσα από διαφορετικές εκδηλώσεις – συναντήσεις.

Στις περισσότερες περιπτώσεις διαπιστώνω με χαρά , γονείς ευχάριστους, ανοιχτόμυαλους με απέραντη και ειλικρινή αγάπη για τα παιδιά τους. Πραγματικά τους θαυμάζω.

Έχω συναντήσει όμως και λίγες περιπτώσεις γονέων που πραγματικά με ξεπερνάνε. Χειριστικοί, απόλυτοι, καπελοτικοί που με λάθος αντίληψη του όρου «αγάπη» κάνουν άθελα τους κακό στα ίδια τους τα παιδιά ακόμα και αν πραγματικά τα αγαπάνε.

Με αφορμή μια τέτοια εμπειρία – συνάντηση που είχα πρόσφατα, αποφάσισα να γράψω το παρακάτω κείμενο.

Μπήκα στη θέση αυτού του παιδιού , που σήμερα είναι 6 ετών και το μεγάλωσα κατά 24 χρόνια. Ο υποτιθέμενος 30άρης πια , γράφει ένα γράμμα στη μητέρα του , με όλα όσα ήθελε να της πει (πιθανόν με κάποια δύσκολη αφορμή που βρέθηκε στο δρόμο του η οποία όμως δεν έχει καμία σημασία εδώ).

Πιστέψτε με , η παραμικρή απογοήτευση στη ζωή ενός ανθρώπου που έχει μεγαλώσει έτσι, μπορεί να έχει τόση υπερβολή όσο το παρακάτω «γράμμα» 

Αγαπημένη μου μητέρα.

Αυτή τη στιγμή το μόνο που θέλω είναι να πεθάνω.

Δεν υπάρχει τίποτα μπροστά για να δω , τίποτα που να σημαίνει για μένα ότι ζω. Δεν μπορώ να ανασάνω, δεν μπορώ να ανοίξω το μυαλό μου , να πετάξω και να νιώσω την ελευθερία σε κάθε μου συναίσθημα.

Δεν έχω έμπνευση , και δεν μπορώ να σκεφτώ απολύτως τίποτα.

Είμαι τελείως άχρηστος μέσα σε οποιαδήποτε "κοινωνία". Ανάξιος να δημιουργήσω , ανάξιος να αφήσω έργο,  ανίκανος να αγαπήσω τη ζωή μου.

Το αίμα μέσα μου έχει πετρώσει και το πρόσωπο μου έχει ζαρώσει τόσο που νιώθω πως μπορώ να σκοτώσω μόνο με τη σκέψη. Ήδη έχω σκοτώσει. Πάνω από μια φορά. Σχεδόν κάθε βδομάδα σκοτώνω από έναν εαυτό μου και φταις εσύ γι αυτό.

Κάθε σκέψη για την δουλειά που μου ταίριαξες , κάθε γυναικεία συντροφιά, κάθε χωρισμός, κάθε απόφαση η κίνηση μου , κρύβει πίσω της εσένα κι ακούγεται σαν μια ακόμα στροφή στην κλειδαριά της γαμημένης φυλακής μου.

Κανένας, λες, δε φταίει που εγκλωβίστηκα εδώ.  

Εγώ λέω πως, ίσως η εντολή στα μέσα μου να φταίει, που έχει καταγράψει, πως για να υπάρχω αντάξια σ αυτόν τον κόσμο , θα πρέπει να μοιάζω φρικτά  σ ένα απ τα βαρετά και άθλια πρότυπα σου. Να γίνω σωστός , πετυχημένος, παραδοσιακός, να ξεχάσω τα ταξίδια και τις ωραίες μυρωδιές της φύσης, να πληρώνω , να λέω ευχαριστώ, να μη σιχαίνομαι τον σιχαμένο , να μην σου σπάω τα μούτρα ηλίθιε κενέ άνθρωπε, να σε ανέχομαι, να χαμογελάω μέχρι το βάρος των ενοχών να με τσακίσει στο χώμα, να μην μπορώ να πω τη γνώμη μου, να μην έχω γνώμη , να σε σκέφτομαι πάντα πριν αρχίσω , να σε ρωτάω πάντα πριν τελειώσω , να πληγώνομαι ξανά και ξανά από ότι φεύγει κι από ότι διώχνω μακριά, να κάνω ότι μου αρέσει αρκεί να το εγκρίνεις εσύ. 

Ούτε το πως γέρασα δεν θα προλάβω να καταλάβω κι αυτό γιατί δε με έμαθες πως να είμαι ευτυχισμένος, μόνο με έμαθες πως να φαίνομαι μεγαλύτερος.

Λες και τα στερεότυπα είναι ο δρόμος κι αυτή η ξεμαλλιασμένη «διαφορετικότητα» , είναι ο δαίμονας που θα με στείλει στην κόλαση.

Άλλα τώρα κατάλαβα πως ο μόνος λόγος που δε με έμαθες να φωνάζω είναι γιατί δεν ξέρεις να ακούς, κι ο μόνος λόγος που με έκανες να πιστεύω πως η φυλακή μου είναι ο πιο ασφαλής κόσμος, είναι γιατί εσύ ποτέ δεν τόλμησες να εξερευνήσεις, να βγεις απ την στενή «αυλή» σου, να νικήσεις το ίδιο το μυαλό σου. Είναι γιατί τελικά είσαι δειλή.

Δεν είχες καν την αξιοπρέπεια να πεις: «εγώ δεν τα κατάφερα , δοκίμασε εσύ αυτή τη φορά», παρά έφτιαξες ένα κλώνο σου , μήπως και ξεχαστούν οι δικές σου αστοχίες.  

Η ζωή μου δεν έχει κανένα νόημα αυτή τη στιγμή και ούτε στο μέλλον θα έχει . Φρόντισες να τα κάνεις όλα τόσο ταιριαστά με το προφίλ σου , που λες και ήθελες να ξανά ζήσεις μέσα από μένα, λες και με χρησιμοποίησες για να διορθώσεις τα λάθη σου.

Ζήσε λοιπόν, μα κοίτα να καταλάβεις για πρώτη φορά τις παραπάνω λέξεις που χρόνια τώρα έχουν γίνει κομμάτι της σιωπής μου.

Όποια ζωή έρθει μετά από μένα , στο υπογράφω , δεν θα θέλει για κανέναν λόγο να σου μοιάσει. Μ αυτόν τον τρόπο επιλέγω λοιπόν, να σε εκδικηθώ. Βάζοντας κενό τον εαυτό μου απέναντί σου , να τον θωρείς και να διαπιστώνεις κάθε μέρα, τη μεγάλη αποτυχία σου.   

Σ αγαπώ

Ο γιος σου.

Να ακούτε τα παιδιά σας , όχι τον εαυτό σας. 

Γιώργος Λεμπέσης