Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ

Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ

           του Γιώργου Δ. Λεμπέση

Η αλήθεια είναι πως στη μέχρι τώρα ζωή μου έχω πολλές χαρές, η μεγαλύτερη όλων όμως, χωρίς καμία αμφιβολία, είναι η μητέρα μου. Κυριολεκτώ η πιο όμορφή όλων είναι η Χαρά μου.

Αυτή είναι ο λόγος που όλα γύρω, μου μοιάζουν ζεστά, ο λόγος που τα χρώματα στο σπίτι χορεύουν κάθε που επιστρέφει και φυσικά ο λόγος που ρισκάρω να σας αποκαλύψω το μεγάλο μυστικό. Να καταπατήσω τον όρκο του Επατέλους και να σας πω για τον μικρό μου φόβο που για να είμαι ειλικρινείς, έχει ενοχλήσει κάπως τις υπόλοιπες χαρές μου.

Τον τελευταίο καιρό βλέπετε, ακούω όλο και πιο συχνά από φίλους που έρχονται στο σπίτι, ότι ο χρόνος περνάει γρήγορα και δεν τον προλαβαίνεις. Πως ξαφνικά λέει, ξυπνάς και βλέπεις τη ζωή σου σαν μια πρόταση χαραγμένη πάνω στην πόρτα. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά πως έχουν επίγνωση για ότι λένε, γιατί όλες αυτές οι θεωρίες συνοδεύονται πάντα από μεθυστικά ποτά και έντονες εκπνοές που ρίχνουν στα τάρταρα την πίεση. Όπως και να χει όμως δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να ρισκάρω και να περιμένω να με βρει ο χρόνος. Κι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα κι ο φόβος μου. Αν έχουν έστω και λίγο δίκιο σε αυτά που λένε, τότε όλες οι ενοχές περί καταπάτησης του όρκου πρέπει να πάνε περίπατο και να σας θυμίσω την αλήθεια. Κι ο λόγος που φτάνω σε αυτό το σημείο, δεν θυμάμαι αν σας το είπα, είναι η μοναδική Χαρά μου.

Αλλά για να μη σας μπερδεύω, ας πάρουμε τα πράγματα απ την αρχή μήπως και θυμηθείτε, μήπως χωρέσετε να μπείτε όπως παλιά, έτσι σαν νοσταλγία θάλασσας, απ την δαντελένια πορσελάνη της άλλοτε αρωματένιας σας εποχής.

Είμαι η εξαίρετη Άννα, κάτοικος Λυκαββητού, πολίτης Αθηνών και περιχώρων. Εδώ και οχτώ χρόνια ανήκω στον στρατό των Σιρόλων όπως εκατομμύρια παιδιά πάνω στην γη, και έχω δώσει απ το πρώτο κι όλας φως, τον όρκο του Επατέλους. Ο όρκος αυτός είναι ο πιο ιερός όλων σε ολόκληρη τη ζωή ενός ανθρώπου. Όλοι τον δίνουν μα χάνετε για πάντα όταν σπάσει η δαντελένια πορσελάνη. Όχι απλά χάνεται, άλλα σβήνει κι απ την μνήμη μας όλη αυτή η διαδικασία. Για αυτό ίσως σας φαίνονται αλαμπουρνέζικα όσα προσπαθώ να σας πω αλλά δώστε μου λίγο χρόνο ακόμα και θα δείτε.  

Ο Επατέλους είναι ένας όρκος που επί εννέα μήνες βρίσκετε χαραγμένος στην κοιλιά της κάθε μητέρας και οφείλεις να τον μελετήσεις λεπτομερώς. Σημαίνει η απαρχή του τέλους και δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος να μην τον έχει δώσει και να μην τον έχει υπερασπιστεί μέχρι δακρύων.

Επειδή όμως δεν έχω πολύ χρόνο να σας θυμίσω όλες τις πτυχές του, θα σας πω μόνο πως μέσα απ αυτόν τον όρκο, οφείλεις να διαχειρίζεσαι να διαφυλάττεις και να επιστρέφεις, τα χαμόγελα των γονιών σου. Ορκίζεσαι με λίγα λόγια , μέχρι να σπάσει αυτή η πορσελάνη, να δουλεύεις σκληρά για την ευτυχία των δημιουργών σου. Απαγορεύετε αυστηρά να τον αποκαλύψεις κι αν χρειαστεί ποτέ να το κάνεις, όπως εγώ, ρισκάρεις να χάσεις για πάντα την δαντελένια πορσελάνη.

Η δαντελένια πορσελάνη είναι η είσοδος που επιτρέπει στο στρατό των Σιρόλων να εισέρχεται με απόλυτη μυστικότητα στην χώρα του Ρωματομπέλο. Είναι ακριβώς αυτό που ακούγεται. Μια δαντέλα από πορσελάνη που έχεις πάντα πάνω σου απ την πρώτη στιγμή που δίνεις τον όρκο του Επατέλους. Είναι η πύλη για την αποστολή, που κάποια στιγμή σπάει και όλα μένουν εκεί. Αυτό που δεν ξέρει κανείς μας, είναι το πότε ακριβώς έρχεται αυτή η στιγμή, γι αυτό και βιάζομαι τόσο.

Και για να μην μπερδεύεστε. Η αποστολή του στρατού των Σιρόλων είναι απλή. Κάθε φορά που ο γονιός που χρεώθηκες έχει κάποιο πρόβλημα, οφείλεις να το εξαφανίσεις για λογαριασμό του. Η λύση βρίσκετε στη χώρα του Ρωματομπέλο και η είσοδος είναι απ την δαντελένια πορσελάνη. Απλό? Ωραία. Τώρα μπορώ να συνεχίσω.

Το Ρωματομπέλο είναι το πιο απίθανο και όμορφο μέρος που μπορεί να πάει κανείς σε όλη του τη ζωή. Κρίμα που μετά το σπάσιμο της δαντέλας δεν το θυμόμαστε κι ακόμα πιο κρίμα είναι που δεν μπορείς να το φωτογραφίσεις.

Περνώντας την πύλη αντικρίζεις μια τεράστια γέφυρα χτισμένη από βαριά πέτρα, λίγα εκατοστά πιο πάνω απ την μεγάλη λίμνη. Δεκατρείς καμάρες στηρίζουν το δρόμο κι αν απλώσεις το χέρι νομίζεις πως θα πετάξεις πάνω απ το νερό. Κάποιες φορές έχει μια πάχνη που σου κάνει παρέα μέχρι να περάσεις τη γέφυρα κι άλλες μια μοναχική λιακάδα που σε ηρεμεί. Ανάλογα τι ώρα θα περάσεις την δαντέλα. Στο τέλος της γέφυρας μια τεράστια μυρτιά σε καλωσορίζει στη χώρα του Ρωματομπέλο. Τα χρώματα των δέντρων τριγύρω είναι τόσο φρέσκα και ζωντανά που στάζουν από παντού μπογιές στο χώμα. Το χορτάρι χορεύει σαν συνεχώς να το ακουμπάει ανθρώπινο χέρι ενώ τα σύννεφα στον ουρανό μοιάζουν γεμάτες λέξεις.

Μικροί πουλάδιοι με αστείες μύτες κυκλοφορούν ανενόχλητοί και δεκάδες γραμμές από ορίζοντες φτιάχνουν καμπύλες και βουνά. Όλα σ αυτή τη χώρα είναι πιο ζωντανά κι απ τη ζωή κι όλες οι λύσεις που μπορεί κανείς να ψάχνει βρίσκονται εκεί.

Όχι κρυμμένες, ούτε σκαρφαλωμένες στα ψηλά. Είναι όλες σωστά βαλμένες μέσα στα αρώματα που πετάνε δίπλα σου.

Είναι απίστευτο το πόσο όμορφα μυρίζει στο Ρωματομπέλο. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσα αρώματα υπάρχουν εκεί. Πάνω από εκατό χιλιάδες, που δεν έχεις ιδέα που μπορούν να σε ταξιδέψουν.

Μόλις φτάσεις στο μεγάλο λιβάδι κι αφού έχεις κουβαλήσει μαζί σου το πρόβλημα του γονιού σου, πρέπει να αρχίσεις να ψάχνεις το κατάλληλο άρωμα που θα σου δώσει την λύση. Τα αρώματα αυτά αιωρούνται πάνω απ το χορτάρι σαν αστραφτερές χρωματόμπαλες. Χιλιάδες τέτοιες χρωματόμπαλες έτοιμες να σκάσουν με ένα απαλό άγγιγμα.

Δεν είναι εύκολο να βρεις το κατάλληλο άρωμα άλλα η όλη διαδικασία είναι διασκεδαστική. Είναι άλλη η φούσκα για τα οικονομικά προβλήματα , άλλη για τα συναισθηματικά και πάει λέγοντας. Η πλάκα σε αυτή τη χώρα είναι ότι κάθε φορά που ψάχνεις στις χρωματόμπαλες για το σωστό άρωμα, γίνεσαι εντελώς χάλια απ τις μπογιές κάτι που αν έβλεπε η μαμά σου, θα προκαλούσε ακόμα έναν λόγο για εξαντλητικό  ψάξιμο. Τι νομίζατε ότι εμείς τα παιδιά δεν έχουμε δουλειά? Πτώμα γυρίζω κάθε βράδυ απ την χώρα του Ρωματομπέλο.

Άλλα έχετε δίκιο, δεν είναι ώρα για γκρίνιες, πρέπει να βιαστώ.

Όταν λοιπόν εντοπίσεις το κατάλληλό άρωμα που έχει την λύση στο πρόβλημα του γονιού, απλώνεις τα χέρια σου και αυτό κάθετε αρχοντικά πάνω τους. Τα τρίβεις καλά καλά ,απλώνεις το άρωμα σε όλο σου το σώμα και είσαι έτοιμος για την επιστροφή.

Αφού χαζέψεις λίγο ακόμα την απέραντή χώρα, καβαλάς την χαμηλή γέφυρα και περνάς ξανά απ την δαντελένια πορσελάνη. Πριν συναντήσεις τον προβληματία γονιό, έχεις φροντίσει να σκορπίσεις παντού αυτό το άρωμα. Επειδή όμως οι μεγάλοι ξεχνάνε να αναπνεύσουν πάνω απ τα μικρά πράγματα, φροντίζεις να αφήσεις μια γερή δόση αρώματος στο σώμα σου. Όλοι οι γονείς έρχονται κρυφά το βράδυ και μας μυρίζουν. Τότε είναι που απελευθερώνετε όλη η μαγεία. Με μια εισπνοή τους , όλα λύνονται. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην είναι στη θέση του, δεν υπάρχει τίποτα που να μην είναι εφικτό. Όλα ξεχνιούνται και όλα παγιδεύονται μέσα σε αυτό το άρωμα, που με τόσο κόπο έφερες απ την χώρα του Ρωματομπέλο.

Αυτή είναι με απλά λόγια η διαδικασία της αποστολής του κάθε παιδιού που ανήκει στον στρατό των Σιρόλων και έχει δώσει τον όρκο του Επατέλους.

Γι αυτό και όλοι οι γονείς λένε μεταξύ τους πως όταν βλέπουν τα παιδιά τους όλα λύνονται. Δεν είναι δα και μαθηματικά. Ένα απλό ταξίδι είναι. Μια δουλεία σαν όλες τις άλλες που για την ακρίβεια όλοι την έχετε κάνει.

Άσχετα αν λόγο του όρκου σβήνει απ την μνήμη μας μετά το σπάσιμο της πορσελάνης και δεν μπορείς ποτέ να ξανά πας για να φέρεις τις λύσεις μέσα απ τα αρώματα.

Και εκεί λοιπόν, είναι που αρχίζει το δικό μου πρόβλημα.

Όπως σας είπα και στην αρχή, ποτέ κανείς δεν ξέρει πότε ακριβώς θα σπάσει η δαντελένια πορσελάνη και πλέον δεν θα επιτρέπετε η είσοδος στο Ρωματομπέλο. Ποτέ δεν ξέρεις πότε ο χρόνος θα πάρει απ την μνήνη σου αυτό το μαγικό ταξίδι.

Τα προβλήματα όμως της Χαράς μου δεν τελειώνουν και δεν ξέρω αν θα προλάβω να τα λύσω όλα.

Ίσα ίσα που τον τελευταίο καιρό γίνονται λίγο πιο σύνθετά με αποτέλεσμα να κουράζομε περισσότερο. Και επειδή δεν έχω αδερφοβοηθό , πέφτει όλο το βάρος σε μένα.

Αυτό όμως δεν είναι που με τρομάζει γιατί γι αυτό τον άνθρωπο θα πήγαινα στο Ρωματομπέλο κάθε λεπτό. Ούτε με τρομάζει που τον τελευταίο καιρό έρχονται στο σπίτι μας κι άλλη προβληματικοί μεγάλοι.

Δεν μπορώ να διαχειριστώ με ευκολία όλα τα προβλήματα που μεγαλώνουν απειλητικά ούτε μπορώ να κουβαλήσω τόσο πολύ άρωμα στο σπίτι, άλλα ούτε αυτό με τρομάζει.

Αυτό που με φοβίζει περισσότερο, είναι ο χρόνος που τρέχει. Ο χρόνος που θα προλάβει να μου σπάσει την δαντέλα πριν προλάβω να της δώσω ότι ορκίστηκα. Θα ξυπνήσω μια μέρα χωρίς να μπορώ να μπω στο Ρωματομπέλο, έχοντας ξεχάσει εντελώς τον τρόπο που θα την κάνει να γελάει. Και τότε? Τι θα γίνει μου λες? Όταν καμιά μας δεν θα μπορεί να φέρει αρώματα στο σπίτι.

Γι αυτό αποφάσισα να αποκαλύψω το μυστικό, μήπως έτσι μπορέσουμε μια μέρα, όταν θα έχει σπάσει και η δικιά μου δαντελένια πορσελάνη, να πάμε μαζί σ αυτή τη χώρα, έστω να προσπαθήσουμε να θυμηθούμε μαζί το δρόμο.

Ο λόγος που αποκαλύπτω το μυστικό, είναι για να σου θυμίσω μητέρα, πως αν ποτέ δεν μπορέσουμε να πάμε ξανά στο Ρωματομπέλο, τότε θα πρέπει να κρατήσεις για πάντα κλεισμένο σε μπουκάλι, αυτό το άρωμα που έρχεσαι και κλέβεις τις νύχτες κρυφά. Έτσι με την ανάμνηση αυτή , θα ξεγελάσουμε τον χρόνο και θα γελάμε μαζί όσο τα χρόνια θα γερνούν. Γιατί απλά μητέρα, είσαι ο λόγος να πατάω τους όρκους μου κι είμαι ο λόγος να θυμάσαι να αναπνέεις.